چرا گریه می کنی بابا

پدر من در جنگ ترکش خورده بود .

بعضی از دوستان پدرم در جنگ شهید شده بودند .

پدر من با دشمنان جنگ کرده است .

او اسلحه و گوله داشت .

آن زمان من به دنیا نیامده بودم .

اکنون پدر من شهید نشده است .

بعد جنگ به پایان رسید .

پدرها به خانه برگشتند .

ولی پدر من شهید نشد !

تمام این کلمات انشای سال اول ابتدائی ام را رقم زدند . باید خوب یادت باشد.

همان موقع که انشایم را با ذوق بچه های کلاس اولی که تازه با سواد شده بودند، بلند بلند خواندم .

وقتی انشایم تمام شد . نگاهت کردم. بغض کرده بودی .

شبنمی گوشه گلبرگ چشمانت را پوشانده بود .

غصه دار شدم ! وقتی آن نگاهت را دیدم . خیره شدم به چشمانت و پرسیدم :

چرا گریه می کنی بابا ؟؟

خندیدی و گفتی از سر ذوق است دخترم ! خوب با سواد شدی دختر گلم !

با همین جمله آرام گرفتم .

دفترم را گرفتی و شروع کردی به خواندن :

.... ولی پدر من شهید نشده است !

به اینجا که رسیدی برای چندمین بار خواندی !

خودکار را از دستم گرفتی . زیر این جمله خط کشیدی و بالایش نوشتی :

پدر من هم شهید خواهد شد .

پایین برگه را امضاء کردی و از همان بیست قشنگ هایی که عاشقش بودم پایین انشایم دادی !!

تقدیم به همه باباهایی که دوستاشون رفتند ولی خودشون موندن تا داستان رشادتها و از خود گذشتگی های دوستان شون برا همه تعریف کنند